Antonówka zwykła

Bardzo stara wczesnojesienna odmiana pochodząca z Rosji, prawodopodobnie z byłej Guberni Kurskiej. Powstała w wyniku swobodnego zapylenia jednej z miejscowych szlachetnych odmian pyłkiem jabłoni dzikiej. Często uprawiana na wschodzie i północy Europy. W Polsce największe skupiska Antonówki zwykłej spotyka się w województwach podlaskim i mazowieckim.

Ze względu na dużą odporność na mróz (także wcześnie pojawiających się kwiatów, które dobrze znoszą złe warunki atmosferyczne) i choroby chętnie uprawiana amatorsko. Drzewo początkowo rośnie słabo, owoce wydaje dopiero po 6-7 latach od momentu posadzenia. Pień jest krzywy, okolony kulistą, rozłożystą koroną o konarach wyrastających pod ostrym kątem, łatwo wyłamujących się pod ciężarem obfitych plonów. Korona antonówki zwykłej, która jeszcze nie weszła w okres owocowania jest jajowata, dopiero pod ciężarem dużej ilości owoców przyjmuje kształt kulisty. Białe kwiaty pojawiają się stosunkowo wcześnie, owoce osiągają dojrzałość zbiorczą na początku września. Dojrzałych owoców nie powinno się zbyt długo przetrzymywać na drzewach, ponieważ gwałtownie opadają.

Wydzielające silny i bardzo przyjemny zapach owoce 'Antonówki zwykłej' osiągają średnie rozmiary (średnica 6-7,5cm). Kształt jabłek jest kulisto-spłaszczony, zwężony przy kielichu, z dość wyraźnym żebrowaniem. Pokryte są tłustą, błyszczącą skórką o charakterystycznym zielono-żółtym kolorze. W miarę dojrzewania zmieniają barwę z zielonej na słomkową, czasem ze słabym różowym rumieńcem. Twardy miąższ zawiera dużo kwasów organicznych i pektyn. Kwaśne w smaku jabłka, doskonale nadają się do różnego rodzaju przetworów, soków, musów, a także jako dodatek do placków, ciast, sałatek czy mięs.

Jabłonie tej odmiany nie wymagają szczególnych zabiegów pielęgnacyjnych poza standardowym podlewaniem, nawożeniem, opryskami, bieleniem i przycinaniem. Najlepiej udają się na stanowiskach słonecznych, na glebach próchniczych, w miarę wilgotnych i kwaśnych. Na lessach i lekkich pisakach drzewa rosną słabo. Również niska ilość opadów nie służy tej odmianie. Na mróz najbardziej odporne są drzewa młode, w wieku około 15 lat, starsze mają odporność zmniejszoną.

Warto wiedzieć:

* Ze względu na dużą odporność antonówka jest chętnie wykorzystywana w programach hodowlanych jako źródło genów w odporności krzyżowej.

* Drzewa Antonówki zwykłej są długowieczne, mogą osiągać 100 lub więcej lat.

* Drobne owoce z północnych rejonów przechowują się w dobrej kondycji nawet do połowy grudnia.

* Antonówka zwykła ma jedną z najwyższych spośród odmian jabłoni zawartość witaminy C.

Znane są odmiany antonówki: Kamienna, Kołowa, Mohylewska, Półtorafuntowa, Stakanczataja, Obyknaviennaja

Nazwa:	Antonówka zwykła
Pochodzenie:	Rosja
Odmiana:	jesienna
Drzewo:	o krzywym pniu i rozłożystej, niezbyt regularnej koronie, drzewa młode rosną silnie, starsze słabiej, docelowa wysokość 5 metrów
Kwitnienie:	maj, kwiaty białe, pojedyncze
Owocowanie:	średnio obfite, naprzemienne, przypadające na wrzesień
Wielkość owoców:	średnie
Kształt owoców:	niesymetryczne, o kształcie kulistym lub lekko wydłużonym, część bywa wyraźnie płaska lub baryłkowata
Skórka:	tłusta, błyszcząca, jasnozielona, zielono-żółta, czasem ordzawiona, z lekkim jasnoróżowym rumieniem
Miąższ:	z odcieniem kremowym lub zielonkawym, gruboziarnisty, bardzo aromatyczny, soczysty
Smak:	kwaskowaty
Dojrzałość konsumpcyjna:	po zbiorze owoce są twarde,
Przechowywanie:	zaledwie kilka tygodni, nie nadaje się do dłuższego przechowywania, maksymalnie do końca października
Przeznaczenie:	przetwory, soki, wina, musy, racuchy, sałatki, mięsa
Odporność na mróz:	bardzo duża
Odporność na choroby:	duża na choroby kory i drewna, średnia na parcha i mączniaka, mała na ataki przędziorka owocowca, mała na zarazę ogniową, bardzo mała na oparzeliznę chłodniową oraz na oparzenia podczas opryskiwania,
Gleba:	żyzna, kwaśna, gliniasta lub piaszysta
Stanowisko:	słoneczne