Fascynacje w trepkach z prostego drewna

Lat temu trzysta na pewno
 Byłabyś dumną królewną,
Dumną infantką z Kastylii
O dłoniach bielszych od lilii.
Jaśniałaby twa uroda
 W pałacach albo w ogrodach,
I oczy barwy metalu
Siałyby lęk w Escorialu.
 O twoją chłodną grandezzę,
O twoje wdzięki kobiece,
Kruszono by stal co ranka
 Na mauretańskich krużgankach.
Żebrzący o twoją łaskę
Malowałby cię Velazquez,
I swoim pędzlem, księżniczko,
Uwieczniłby twoje liczko.
 Pierwszy poeta Madrytu
Zabawiałby cię do świtu
Niepokojącą historią
 O Don Juanie Tenorio.
 A ja - twój przyszły małżonek,
W kryzach z barbanckich koronek
Przez wąskie, tajemne drzwiczki
Szedłbym do mojej księżniczki,
I niósłbym ci w podarunku
 Prócz serca i pocałunku
Szkatułę rzezaną w kości
Na dowód mojej miłości.
A w tej szkatule pierścienie,
 Klejnoty o wielkiej cenie
I dwieście naramienników
Od genueńskich złotników.
 Lecz dziś żyjemy w epoce,
 Gdy dni są smutne i noce,
I życie coraz to pustsze,
 Jak lustro odbite w lustrze.
 Nie jestem grandem hiszpańskim,
Tylko poetą bezpańskim,
Który nieśmiało na randkę
 Zaprasza swoją infantkę.
 Przychodzi moja królewna
W trepkach z prostego drewna,
 I po kawiarniach z nią błądzę
 Za pożyczone pieniądze.
 Tulisz się do mnie łaskawie,
Stajesz przy każdej wystawie,
Gdzie leżą rzeczy niedrogie,
Których ci kupić nie mogę.
 I tylko miłość jest tania
Pachnąca smutkiem rozstania,
 Więc rzucam ci ją pod nogi,
Choć jestem taki ubogi,
I ślę ci na znak tęsknoty
Fiołki za jeden złoty,
I moje serce uparte
Jednego grosza nie warte.