Napar z herbaty jest bardzo rozpowszechnionym napojem na świecie. Przywiązuje się dużą wagę do jego sporządzania. W Chinach jest napojem narodowym, w Japoni nie tylko napojem narodowym, ale również obiektem całej herbacianej ceremonii. W Anglii od nazwy herbata pochodzi nazwa podwieczorku, a nawet przeznacza się specjalny czas na jej wypicie (tea time, five o'clock).
Im lepszy gatunek herbaty oraz im mniej są pokruszone listki, tym lepszy uzyskuje się napar. O jego mocy decyduje ilość użytej herbaty. Do zaparzania nie nadaje się twarda woda, gdyż uzyskuje się nieprzyjemny smak i aromat, a napar jest mętny. Woda powinna się odznaczać dobrymi cechami organoleptycznymi.
Herbatę najlepiej zaparzać w naczyniach ceramicznych, a podawać w cienkiej porcelanie. Naczynia metalowe nadają niewłaściwy posmak. Temperatura parzenia powinna być bliska 100°C
- podgrzać czajniczek przeznaczony do parzenia herbaty
- wsypać odważoną ilość herbaty (liczymy około 1,5 g na 1 porcję)
- zalać niewielką ilością wrzątku i pozostawić pod przykryciem około 5-8 minut
- następnie dolać wrzątku, przewidując 50 ml na osobę i przelać do filiżanek
Podstawowym dodatkiem do herbaty jest cukier, ale mogą być też: cytryna, mleko, mleko zagęszczone, śmietanka, konfitury lub dżem, rum. Wszystkie skłądniki podaje się oddzielnie, cytrynę i konfiturę na małym talerzyku, mleko i śmietankę w podgrzanych dzbanuszkach, a rum w kieliszku.
Wiemy już, jak parzyć herbatę, ale można również parzyć i podawać w różny sposób:
- herbata po wiedeńsku: podaje się w dwóch czajniczkach, w jednym znajduje się esencja, a w drugim wrzątek;
- herbata po rosyjsku: powinna to być herbata z samowara (każdy nalewa sobie napar i wrzątek osobno z samowara). Herabtę tę podaje się w szklankach z metalowym koszyczkiem (każdy pamięta te szklanki, moze nieliczni jeszcze je posiadają) i na metalowym spodku. Dodatkiem do tej herbaty jest dżem i rum
- herbata po angielsku: pije się z filiżanki, a podaje się dwa dzbanuszki- oddzielnie esnecję i osobno podgrzane mleko lub śmietankę;