Zupa pomidorowa z bazylią

Pomidorowa, to jedna z moich absolutnie ulubionych zup.  Tę z dzieciństwa pamiętam gotowaną na żeberkach, oczywiście z koncentratem i zabielaną - bo takie ciężkie czasy były, że z prawdziwymi pomidorami, zwłaszcza poza sezonem, to na bakier było.  Ja swoją robię zupełnie inaczej, bo za wszelką cenę pragnę w niej podkreślić smak i zapach pomidorów.  A że bazylia cudownie komponuje się z tym smakiem, nigdy nie obchodzi się bez niej.   Nie jest to smak dla tradycjonalistów "pomidorówkowych" - ma nieco inny smak niż znana wszystkim zupka, ale na pewno i stanowczo jest to delikates dla wielbicieli pomidorów "per se".

Skórki pomidorów ponacinać i zalać owoce wrzątkiem, potrzymać chwilę i zdjąć skórkę - z grubsza pokroić.  Cebulę posiekać
W garnku rozgrzać oliwę z oliwek.  Na gorący tłuszcz wrzucić cebulę i smażyć mieszając, aż się zezłoci.  Do cebuli wrzucić pomidory, wymieszać delikatnie posolić, wlać sok z cytryny, przykryć i zostawić do duszenia na średnim ogniu.  Po ok.20-30 minutach kiedy pomidory już bulgoczą dodać koncentrat pomidorowy, wymieszać i wlać wywar z warzyw.  Dokładnie wymieszać i już odkryte zostawić do wrzenia.  Kiedy zupa zacznie wrzeć wrzucić porwane listki bazylii, posolić, popieprzyć do smaku i dosypać 1-2 łyżeczki cukru (w zależności od słodyczy pomidorów).  Zostawić na ogniu jeszcze na ok. 5 minut.

Podawać ze śmietaną i świeżymi listkami bazylii.  Jako dodatek można dodać delikatnego  białego ryżu. 


Uwagi:

Niektórzy do pomidorówki używają makaronu - wiem i rozumiem, że ktoś może bardzo lubić, jednak przy tej zupie polecam - jeśli już potrzebujemy dodatku, lżejszy ryż.

Pomidory, jeśli są dojrzałe w ogóle nie muszą być krojone.  Wystarczy, że je "podziabiemy" drewnianą łyżką w garnku po dodaniu do cebuli.  Powinny ładnie się rozejść, zostawiając jednak smakowite, nieregularne kawałki pomidorów w zupie, które potem tworzą jej wyjątkową strukturę.