Wiele z moich znajomych adoptowało dzieci i uważam że jest to wspaniała rzecz w pomocy tym dzieciom którzy nie mają rodziców. Większość z nich od początku wychowuje się w świadomości że nie są dziećmi urodzonymi przez nich. Tłumaczą im że nie są dziećmi z brzuszka ale z serduszka że ich serduszko ich pokochało i dla tego znaleźli się u nich w rodzinie. Uważam że od początku dziecko powinno wiedzieć że jest adoptowane.
Jestem jak najbardziej za!!! Sama marzę o tym, żeby adoptować dziecko. Co poniedziałek ogladam program "Kochaj mnie" w TVP2 i losy tych dzieci bardzo mnie poruszają. Nieraz ryczałam jak bóbr podczas emisji. Dlatego mam nadzieję,że kiedyś i moja rodzina przyjmie do siebie taką zagubioną istotkę i da jej trochę miłości. Myślę, że trzeba mówić od samego początku prawdę i zrobić z adopcji rzecz naturalną, normalną, żeby adoptowane dziecko nie miało poczucia, że jest inne, gorsze. Wręcz przeciwnie, jest wybrane z wielu.
Kiedyś na forum opowiadałam o mojej sąsiadce, która zaopiekowała się starszym panem bezinteresownie i właśnie ona przed laty wzieła dwie małe siostrzyczki (żeby ich nie rozdzielać) i później trzecią która przebywała w tym samym Domu Dziecka co one, od początku dziewcznki wiedziały że są z Domu Dziecka i to myśle że im pomogło w szkole, później w życiu prywatnym, wychowała je najlepiej jak umiała dała im dom i szczęscie, kochają ją za to jako matkę, chociaż nawet na jej prośbę odszukały swoje matki biologiczne ale nie utrzymują kontaktów, jedynie z rodzeństewm tzn ta trzecia dziewczynka. Myślę że dziecko powinno wiedzieć. pozdrawiam dankarz
W tej chwili załatwiliśmy jemu Hospicjum po wielu, wielu staraniach , doosłownie było to wczoraj, nigdzie nie chcieli jego przyjąć, szpital - nie ma miejsc dla umierających, Hospicjum w Zielonej Górze - prosze czekac jak ktoś umrze, byłam w u lekarza rodzinnego - wzieła sobie sasiadka na głowe to niech się męczy, a ona już nie mogła jemu w niczym pomóc, miał bóle, tabletki nie pomagały itd... ale w końcu zadzwoniła do Funduszu Zdrowia i tam o dziwo znalazła się pani która załatwiła hospicjum ,daleko ale jest, dostał zastrzyki i spał całą noc , już jest jemu lepiej bo nie cierpi. pozdrawiam
To szczęście w nieszczęściu, że udało się Wam załatwić to Hospicjum. Przeszły mnie ciarki, kiedy sobie uświadomiłam jak strasznie bezradny i bezbronny jest samotny (?) i schorowany człowiek. Pocieszyło mnie tylko to, że ta Wasza niesamowita sąsiadka i zarazem kobieta-anioł wreszcie będzie mogła odpocząć. Oby zdrowie jej nigdy nie opuszczało. Może to dziwnie zabrzmi, ale uściskaj i ucałuj Ją ode mnie tak bardzo, bardzo ciepło i serdecznie. Pozdrawiam. Ps. Wam z pewnością też będzie teraz lżej na sercu...
witam napiszę tak, gdy to wszystko nie było takie problemowe to pewnie więcej rodzin zaadoptowało by dziecko , ja dopóki nie zaszłam w ciążę , a było ciężko też myślałam o takiej opcji , bo w końcu wszystkie dzieci nasze są i trzeba je kochać .....i bardzo podziwiam ludzi , którzy pokochali czyjeś dziecko .....pozdrawiam
ja znam problemy tych dzieci, którym ktoś "usłużny uprzejmie doniósł, że ludzie których uważali za rodziców nie są ich rodzicami i tu się zaczyna dramat i niestey już za późno na tłumaczenie, że nie jesteś z brzuszka........ i jest to dramat dziecka i jego adopcyjnych rodziców.......
Kiedyś już pisałam o mojej wspaniałej cioci z Chrzanowa. Otóż owa ciocia wychowała chłopca ( sama nie mogła mieć dzieci). Chłopiec nie był z domu dziecka, miał matkę, ale alkoholiczkę. Zostawiała go samego, bezbronnego. A on wyciągął mamę z knajpy i prowadził do domu. Mama tego chłopca, który miał na imię Piotruś, była znajomą cioci. Doszło do tego ,że Piotruś u cioci zamieszkał , nie był adoptowany, ale przygarnięty. Jego mama z tego stanu rzeczy była zadowolona. Dzisiaj mama Piotrusia już od dawna nie żyje, Piotruś ma żonę i własne dziecko. Nigdy nie zapomina o cioci, codziennie ją odwiedza i pomaga w czym może. Jednak raz na tydzień odwiedza grób matki. Nie będę komentowała tej historii... jasia
Forum
Najnowsze przepisy
Ostatnie artykuły
Najnowsze galerie
Najnowsze filmy
Ostatnio na forum
Ostatnie komentarze
Tagi
Własnie też ciekawa jestem co WŻowcy sądżą o adopcji i o problemie mówić czy nie óić dziecku a jezeli tak to jak i kiedy???
Wiele z moich znajomych adoptowało dzieci i uważam że jest to wspaniała rzecz w pomocy tym dzieciom którzy nie mają rodziców. Większość z nich od początku wychowuje się w świadomości że nie są dziećmi urodzonymi przez nich. Tłumaczą im że nie są dziećmi z brzuszka ale z serduszka że ich serduszko ich pokochało i dla tego znaleźli się u nich w rodzinie. Uważam że od początku dziecko powinno wiedzieć że jest adoptowane.
bardzo serdeczne i ciepłe ja też tym tłumaczeniem jestem urzeczona..
Pomoc to jest chyba obopólna.......
Jestem jak najbardziej za!!! Sama marzę o tym, żeby adoptować dziecko. Co poniedziałek ogladam program "Kochaj mnie" w TVP2 i losy tych dzieci bardzo mnie poruszają. Nieraz ryczałam jak bóbr podczas emisji. Dlatego mam nadzieję,że kiedyś i moja rodzina przyjmie do siebie taką zagubioną istotkę i da jej trochę miłości. Myślę, że trzeba mówić od samego początku prawdę i zrobić z adopcji rzecz naturalną, normalną, żeby adoptowane dziecko nie miało poczucia, że jest inne, gorsze. Wręcz przeciwnie, jest wybrane z wielu.
Kiedyś na forum opowiadałam o mojej sąsiadce, która zaopiekowała się starszym panem bezinteresownie i właśnie ona przed laty wzieła dwie małe siostrzyczki (żeby ich nie rozdzielać) i później trzecią która przebywała w tym samym Domu Dziecka co one, od początku dziewcznki wiedziały że są z Domu Dziecka i to myśle że im pomogło w szkole, później w życiu prywatnym, wychowała je najlepiej jak umiała dała im dom i szczęscie, kochają ją za to jako matkę, chociaż nawet na jej prośbę odszukały swoje matki biologiczne ale nie utrzymują kontaktów, jedynie z rodzeństewm tzn ta trzecia dziewczynka. Myślę że dziecko powinno wiedzieć. pozdrawiam dankarz
A właśnie! A jak dziś czuje się ten starszy pan?
W tej chwili załatwiliśmy jemu Hospicjum po wielu, wielu staraniach , doosłownie było to wczoraj, nigdzie nie chcieli jego przyjąć, szpital - nie ma miejsc dla umierających, Hospicjum w Zielonej Górze - prosze czekac jak ktoś umrze, byłam w u lekarza rodzinnego - wzieła sobie sasiadka na głowe to niech się męczy, a ona już nie mogła jemu w niczym pomóc, miał bóle, tabletki nie pomagały itd... ale w końcu zadzwoniła do Funduszu Zdrowia i tam o dziwo znalazła się pani która załatwiła hospicjum ,daleko ale jest, dostał zastrzyki i spał całą noc , już jest jemu lepiej bo nie cierpi. pozdrawiam
To szczęście w nieszczęściu, że udało się Wam załatwić to Hospicjum. Przeszły mnie ciarki, kiedy sobie uświadomiłam jak strasznie bezradny i bezbronny jest samotny (?) i schorowany człowiek. Pocieszyło mnie tylko to, że ta Wasza niesamowita sąsiadka i zarazem kobieta-anioł wreszcie będzie mogła odpocząć. Oby zdrowie jej nigdy nie opuszczało. Może to dziwnie zabrzmi, ale uściskaj i ucałuj Ją ode mnie tak bardzo, bardzo ciepło i serdecznie. Pozdrawiam.
Ps. Wam z pewnością też będzie teraz lżej na sercu...
witam napiszę tak, gdy to wszystko nie było takie problemowe to pewnie więcej rodzin zaadoptowało by dziecko , ja dopóki nie zaszłam w ciążę , a było ciężko też myślałam o takiej opcji , bo w końcu wszystkie dzieci nasze są i trzeba je kochać .....i bardzo podziwiam ludzi , którzy pokochali czyjeś dziecko .....pozdrawiam
ja znam problemy tych dzieci, którym ktoś "usłużny uprzejmie doniósł, że ludzie których uważali za rodziców nie są ich rodzicami i tu się zaczyna dramat i niestey już za późno na tłumaczenie, że nie jesteś z brzuszka........
i jest to dramat dziecka i jego adopcyjnych rodziców.......
Polecam piękną i madrą książeczkę Marii Kotowskiej "Jeż".
Kiedyś już pisałam o mojej wspaniałej cioci z Chrzanowa.
Otóż owa ciocia wychowała chłopca ( sama nie mogła mieć dzieci).
Chłopiec nie był z domu dziecka, miał matkę, ale alkoholiczkę.
Zostawiała go samego, bezbronnego. A on wyciągął mamę z knajpy i prowadził do domu.
Mama tego chłopca, który miał na imię Piotruś, była znajomą cioci.
Doszło do tego ,że Piotruś u cioci zamieszkał , nie był adoptowany, ale przygarnięty.
Jego mama z tego stanu rzeczy była zadowolona.
Dzisiaj mama Piotrusia już od dawna nie żyje, Piotruś ma żonę i własne dziecko.
Nigdy nie zapomina o cioci, codziennie ją odwiedza i pomaga w czym może. Jednak raz na tydzień odwiedza grób matki.
Nie będę komentowała tej historii...
jasia