Rozmowy wolne i frywolne

Dzisiaj wyszłam sobie przed próg na podwórko i natychmiast znieruchomiałam jak ta żona Lota – wróbel siadł mi na głowie i nie zamierzał odfrunąć. Młodziak zapewne, co to jeszcze nic o świecie nie wie, i niczego się nie boi. Siedział mi tak we włosach około minuty, potem odleciał z wrzaskiem.
Nad moim oknem we wnęce koło rynny co roku wróbelki zakładają gniazdo i minimum dwa razy mają lęgi. Jakie to sympatyczne, mówię Wam, obserwujemy zawsze, jak najpierw z mozołem wloką przeróżne źdźbła, piórka, i inne śmieci na budowę lęgowiska. Potem siedzą na jajeczkach (tego już nie widać), odpędzają sroki złodziejki, potem słychać te maluszki, jak drą dziobki, wreszcie młodzież uczy się fruwać, najpierw podlatuje na bliziutko stojący kasztanowiec, potem coraz dalej, zwiedza podwórko, kąpie się w naczyniach z wodą, które dla nich stawiamy tu ówdzie. Słodkie są i śliczne wróbelki, chociaż wydają się takie szare i pospolite. Przez lornetkę lub z bliska widać dopiero jaki mają ciekawy rysunek na piórkach. A ile pożytku – gdyby nie ptaszyny te wstrętne robale zżarłyby nas w krótkim czasie. Toteż zimą zawsze karmnik jest u nas pełen różnych ziaren w szerokim asortymencie; i dla wróbli i dla sikor. Zalatują dzięcioły, dzwońce, grubodzioby, w przelocie widziałam stada jemiołuszek i gili. Jak mają michę w zimie, to mam wrażenie, że w lecie też trzymają się tego miejsca i oczyszczają nam drzewa z robactwa.
...ta natura jest niegłupia... – tak śpiewali Starsi Panowie, i prawda!

http://www.bociany.kalinski.pl/

Ja obserwuję te, chociaż do Przygodzic też zaglądam.

Nie zaglądałam do nich wczoraj, a dziś wyglada na to że Napoleonek jest martwy. Zawsze się o niego martwiłam bo był taki malutki. Smutno mi...