Pomidorowy koryciński misz masz

Śniadaniowa prostota na talerzu to coś, co lubię. Szkoda tylko, że wokół tej prostoty trzeba się tyle nabiegać. Najpierw wyprawa po ser koryciński (można go zastąpić mozarellą z zalewy), potem po pomidory - nie byle jakie, tylko malinowe, okrągławe, lecz jakby na baczność stojące o części przy szypułce tak małej, że niemal nie trzeba jej wycinać. I pysznych mięsistych zupełnie nieistotnych gniazdach nasiennych - w sam raz dla leniuchów, którzy wolą jeść pomidory z pestkami, byle tylko nie babrać się w czerwonym soku. Sól musi być gruboziarnista, morska... ale to już zwykła fanaberia, bo kto powiedział, że trzeba ją przesypywać do młynka lub moździeża?! Kropkę na "i" stawiają niestety oliwa i ocet winny. Kto myśli, że może polać sałatkę byle tanim byle czym, jest w błędzie. Dobra oliwa to dobra oliwa, potrafi zamaskować nawet taki sobie ocet.

Pomidory sparzyć wrzątkiem, zdjąć skórkę, wyciąć twarde końcówki. Miąższ pomidorów pokroić w grubą kostkę, ser w dowolne cząstki, listki bazylii porwać lub posiekać. W dowolnych naczyniach układać czątki pomidorów, sera, oliwki, posypywać składniki bazylią. Całość polać sosem przygotowanym z oliwy wymieszanej z octem i solą. Podawać natychmiast bez dodatków lub ze świeżym pieczywem.